Woensdag

Voor ons lekker relaxed, voor degenen die meelezen misschien wat saai, maar ook vandaag hebben we schandalig weinig gedaan.

Als we zitten te ontbijten, Magda een sneetje brood met kaas, ik een cooked, want gisteren bie de Lidl in 't schap, wordt het gras hier gemaaid en dat is heel, heel veel gras.

De stoere meid is al een uur bezig en nu ze zo dichtbij komt wordt het wel heel lawaaiig. Mooi moment voor ons om in beweging te komen. We nemen the coastal path, tussen de koeien door, naar links en gaan daar aan het strand zitten.

's Middags hetzelfde pad weer terug en hier op onze rots het laatste uur vloed bekijken.

Beetje zitten, beetje mijmeren. Zoals het verhaal dat er linkse en rechtse schapen zouden zijn. De ene soort heeft links korte en rechts lange pootjes, de andere soort precies andersom. Zo komt het dat ze hier op de berghellingen toch recht staan en niet omrollen maar toch niet allemaal dezelfde kant op kijken.

Ik heb geen idee meer wie dit verhaal ooit in mijn brein geplant heeft, maar eruit krijg ik het niet meer. Elke keer als ik een schaap op zo'n helling zie staan denk ik onwillekeurig; da's een linkse.

Maar goed, er zijn wel meer rare gedachten die bij mij, al starend naar de rollende golfjes, voorbij komen.

Magda heeft ook zo haar overpeinzingen. Ze denkt aan haar winterjas, het extra dekbed, de twee paar Dubarry all weather laarzen, coltruien en vesten die in deze grote camper zijn gestouwd, maar wat had ze nu graag een korte broek gehad.

Het is deze hele vakantie al zomers warm, niet het Britse september weer waar we vanuit gingen.

Rond etenstijd lopen we de andere kant op, naar Moelfre, om daar in de pub een hapje te gaan eten. Het zal ons laatste avondmaal hier zijn, morgen trekken we toch echt verder.

Met ons uitzicht op de baai zijn we getuige van een oefening van de RNLI. De reddingsboot wordt te water gelaten, vaart de baai in, toetert een paar keer naar het publiek en vaart dan wat parcourtjes op zee.

Doen ze elke woensdagavond, wordt ons toevertrouwd door het stel dat naast ons zit met een wel heel grote hond.

Wanneer er een klein keffertje langskomt dat enorm tegen die lobbes tekeer gaat tilt het grote beest amper een ooglid op. You're not even lunch, grapt het baasje van het keffertje tegen zijn kleine hondje en trekt aan het riempje. Maar het keffertje weet niet van ophouden; KOM VECHTEN DAN!!, keft 'ie.

Lobbes heeft beide ogen allang weer dicht en zucht een keer.

Als het begint te schemeren lopen we weer terug naar de camper, voor ons gevoel alle zojuist ingenomen calorieën weer verbrandend. Dat stijgen en dalen zijn we niet gewend in Nederland en het voelt soms als een heuse workout. Moet je niet daarna op je app kijken, want dan blijft er bitter weinig stoers over van dat gevoel.

Spulletjes alvast opgeruimd, water bijgevuld voor onderweg; we zijn klaar voor onze rit morgen.

< < <

^^^

> > >