Het zal bekend zijn dat wij nachtbrakers zijn. Het gezegde Morgenstond heeft goud in de mond nemen wij zonder moeite voor waar aan. 's Avond is het minstens zo gezellig, zo niet gezelliger. Wij in ieder geval wel. Rond een uur of 10:00 worden we wakker, heerlijk geslapen!
Met een bakkie koffie en een stukje ontbijtkoek achter de kiezen starten we het laatste deel naar Wales. Wel nog even afrekenen bij het tuincentrum. Ja, die twee voeten zijn van mij.
Het is vandaag bank holiday, een van de vier extra vrije dagen die Groot-Brittannië kent.
Een stukje geschiedenis dan maar even: In 1871 werden 4 bank holidays vastgelegd in the Bank Holidays Act, met als doel de leef- en werkomstandigheden van industriële arbeiders, die lange dagen maakten in niet al te beste omstandigheden, te verbeteren. De 4 dagen die vastgelegd werden waren de eerste maandag in mei, in augustus en in december plus boxing day, 26 december, de dag na kerst. In de jaren 70 werden die van mei en augustus verplaatst naar de laatste maandag van die maand.
Lang verhaal kort; het is kei-druk op de weg op deze laatste maandag van augustus. Het plan is nu om toch maar via de snelweg dit laatste stukje naar Wales te doen.
De navigatie stellen we in op Castell Coch, welsh voor het Rode Kasteel. Dat ligt namelijk net boven Cardiff en is daarmee een soort van beginpunt van het hoofddoel van onze vakantie; Wales.
Daar aangekomen is het allemaal wel heel erg smal, daar gaan we met deze camper niet voor de poort komen. Door een misverstandje met een kerende vrachtwagen rijden wij, om plaats te maken, toch maar iets verder door en belanden daarmee in een bos, op een gelijknamig pad. Op zoek naar een plek om dit gevaarte te keren wordt dat bospad smaller en smaller, maar ook de takken lijken steeds lager te hangen.
Uiteindelijk lijkt er geen andere optie dan op een net iets minder smal deel 23 keer heen en weer te steken. Magda bewaakt de overstekende achterkant en ik draai me de blubber. Nu datzelfde stuk nog terug, met tegenliggers.
Eenmaal weer terug bij het kasteel kijken we elkaar aan... cut castle, hoeven we eigenlijk helemaal niet te zien. We hebben al wel vaker een kasteel gezien, allemaal hetzelfde. We gaan gewoon verder en kijken later wel op internet.
Dit was het brede deel, de camper is al met al zo'n 7,50 meter lang (en meer dan 3 meter hoog).
De volgende stop zou The Brecon Mountain Railway zijn, maar ook die skippen we vandaag even. Daar nemen we later wat meer tijd voor. Door dus naar de camping die Magda weer met een van haar apps heeft gevonden.
We volgen de A470 naar boven. Schitterende weg, zeker ook voor motorrijders die vandaag zijn oververtegenwoordigd.
Wel confronterend dat we op dat stukje maar liefst 3 bermmonumentjes zien. Eentje nog heel erg vers, waarbij ze de helm er ook neer hebben gezet. In en in triest, maar als je ziet hoe hard en gevaarlijk ze hier rijden snap je wel hoe het kan gebeuren.
Aangekomen bij Pencelli Castle Caravan Park worden we geholpen door een typisch Brits lief vrouwtje. Ze geeft ons een mooi plekje vlakbij alles. Het is vrij rustig op de camping en wat er staat is net zo op zichzelf als wij.
We hangen de camper aan de stroom en lopen een rondje. Alles is keurig aangelegd en onderhouden. In de oude schuur staat een kleine verzameling van trekkers uit de jaren '40, schitterend om te zien. (vind ik)
Daarna verkennen we de omgeving en vinden, na enig zoeken, de toegang tot het pad naast het kanaal, dat tot Brecon loopt. Daar gaan we morgen heen, op de fiets!.
Op de terugweg van ons wandelingetje, we zijn bijna bij de pub waar we wat gaan eten, worden we ingehaald door een man met zijn hondje. Vooral het hondje lijkt nogal haast te hebben. Sorry guys, Tink has this nasty habit to pull me to the pub.
Wij volgen niet veel later om de eerste twee vinkjes, Guinness en Fish & Chips, te zetten.
